حرکتی که در 10 روزه شما را به زوال عقل نزدیک می‌کند

به گزارش « تجارت آسیا» نیتن کر، پژوهشگر پسادکتری در دانشگاه میزوری، می‌گوید هر بار که به دیدار استاد ۸۱ ساله‌اش فرانک بوث می‌رود، او را در حال دویدن روی تردمیل می‌بیند. این تصویر، برایش عادی شده است.

کر می‌گوید: «کسی را پیدا نمی‌کنید که به اندازه‌ی فرانک به کاری که انجام می‌دهد، علاقه داشته باشد. او مصداق کامل کسی‌ست که به باورهایش عمل می‌کند و تمام عمرش را صرف تشویق مردم به تحرک و زندگی فعال کرده است.»

در دنیای علم، بیشتر پژوهش‌ها به فواید ورزش می‌پردازند، اما بوث مسیر متفاوتی را برگزیده است. او از سال ۱۹۹۹ در دانشکده دامپزشکی دانشگاه میزوری، به‌جای بررسی اثرات ورزش، تمرکزش را روی پیامدهای بی‌تحرکی گذاشته است. او که در دوران جنگ جهانی دوم متولد شده، هنوز با انگیزه‌ای تمام‌نشدنی به کار و آموزش ادامه می‌دهد.

به‌گزارش سای‌تک‌دیلی، همکاری بوث با کر در مطالعه‌ای تازه، به نتایجی نگران‌کننده در زمینه‌ی ارتباط بی‌تحرکی و زوال عقل رسیده است. این دو برای نخستین‌بار نشان دادند که فقط ۱۰ روز بی‌تحرکی، باعث مقاومت به انسولین و افزایش گونه‌های فعال اکسیژن (ROS) در ناحیه‌ی هیپوکامپ مغز می‌شود؛ ناحیه‌ای که در حافظه و یادگیری نقشی حیاتی دارد.

همچنین، مطالعه نشان داد که فقط ۱۰ روز به‌کار‌نگرفتن عضلات، در بازه‌ی زمانی کوتاه به ظهور نشانه‌هایی از افزایش سطح پروتئین‌هایی در مغز منجر می‌شود که با بیماری آلزایمر در ارتباط هستند؛ بیماری‌ای که نه درمان دارد و نه بازگشت‌پذیر است و در حال حاضر، به‌عنوان پنجمین عامل مرگ‌ومیر در میان سالمندان شناخته می‌شود.

یافته‌های پژوهش، آنچه را که بسیاری از مردم به‌طور شهودی باور داشتند، از نظر علمی تأیید می‌کند: فعالیت بدنی نه‌فقط برای بدن، بلکه برای سلامت مغز هم ضروری است. تحرک کافی ممکن است روند بیماری‌های عصبی را کند کرده و یا حتی از بروز آن‌ها جلوگیری کند.

بوث با نگاهی به آمارهای تاریخی می‌گوید: «در دهه‌ی ۱۹۴۰، امید به زندگی حدود ۶۵ سال بود. امروز این عدد به بالای ۷۰ رسیده، اما نرخ دیابت نوع ۲ نیز به‌شدت افزایش یافته است. درواقع، اگرچه طول عمر بیشتر شده، اما تعداد سال‌هایی که افراد بدون بیماری سپری می‌کنند، معمولاً بعد از ۶۵ سالگی رو به کاهش می‌رود.»

نکته‌ی امیدوارکننده، این است که برای تغییر وضعیت، لازم نیست کار بزرگی انجام دهیم. بوث می‌گوید: «پژوهش‌ها نشان داده‌اند بیشترین سود را افرادی می‌برند که از وضعیتی کاملاً بی‌تحرک، به تحرک دوره‌ای می‌رسند. این گروه حتی بیش از افرادی که از تحرک گاه‌به‌گاه به ورزش منظم می‌رسند، بهبود را تجربه می‌کنند. پس مهم‌ترین گام این است که حرکت را شروع کنیم.»

نگرانی درباره‌ی آلزایمر هم نباید به تأخیر تصمیم‌ها منجر شود. بوث توضیح می‌دهد: «تغییرات مغزی مرتبط با آلزایمر معمولاً در دهه‌های ۴۰ و ۵۰ زندگی آغاز می‌شوند، هرچند تشخیص رسمی غالباً پس از ۶۵ سالگی صورت می‌گیرد. به همین دلیل است که ایجاد عادت‌های سالم در سنین پایین‌تر، می‌تواند در آینده تفاوت بزرگی ایجاد کند. بنابراین، اگر بتوانید در سنین پایین‌تر عادت‌های خوبی از نظر ورزش و سبک زندگی شکل دهید، مغزتان در آینده از شما تشکر خواهد کرد.»