لری الیسون اختیار تیک تاک را به دست می‌گیرد

با تصاحب تیک‌تاک و شبکه‌های تلویزیونی، لری الیسون در حال ساختن امپراتوری رسانه‌ای است که می‌تواند همه چیز را کنترل کند.

به گزارش « تجارت آسیا» وقتی صحبت از تیک‌تاک و ویدیوهای کوتاه وایرال آن می‌شود، آخرین کسی که به ذهن‌تان می‌رسد احتمالاً لری الیسون است؛ مردی ۸۱ ساله که امپراتوری‌اش را بر پایه‌ی نرم‌افزارهای پیچیده‌ی پایگاه داده و قراردادهای سنگین دولتی بنا کرده. اما حالا همین «چنگیزخان مدرنِ» سیلیکون‌ولی، که زمانی برای رقابت با بیل گیتس کارآگاه خصوصی استخدام می‌کرد، تصمیم گرفته تا کلید یکی از تأثیرگذارترین ابزارهای فرهنگی نسل جوان را به دست بگیرد.

برای بسیاری از ناظران این انتخاب غیرمنتظره و برای برخی دیگر معنادار بود. اوراکل شرکتی است که ستون‌های نامرئی اقتصاد دیجیتال را می‌سازد: پایگاه‌های داده‌ای برای بانک‌ها، وزارت‌خانه‌ها و ارتش‌ها. هیچ‌چیزش با رقص‌ها و ترندهای ویروسی تیک‌تاک شباهت ندارد.

اما برای الیسون، این یک تغییر مسیر ناگهانی نیست، بلکه ادامه همان الگویی است که همیشه او را تعریف کرده: ورود به زمین‌های بازی که دیگران آن را غیرممکن یا نامرتبط می‌دانند. از رقابت تمام‌عیار با بیل گیتس در دهه ۹۰ گرفته تا حمایت آشکار از ترامپ در دوران پرتنش سیاست آمریکا، او بارها نشان داده حاضر است قواعد معمول را کنار بگذارد تا به نقطه‌ای برسد که دیگران جرئت نمی‌کنند حتی به آن فکر کنند.

به همین دلیل است که ماجرای تیک‌تاک را نباید تنها به چشم یک خرید ببینیم. این معامله، تصویری بزرگ‌تر را نمایان می‌کند:

گذار لری الیسون از مهندسی پایگاه‌داده به معماری جریان اطلاعات عمومی، از قراردادهای دولتی به شکل‌دهی فرهنگ دیجیتال. اگر این اتفاق نهایی شود، ما شاهد تولد امپراتوری رسانه‌ای تازه‌ای خواهیم بود که می‌تواند همان‌قدر بر زندگی روزمره مردم تأثیر بگذارد که اوراکل بر زیرساخت‌های فناوری جهان تأثیر گذاشت.

الیسون، که حالا در دهه‌ی نهم زندگی‌اش قدم می‌زند، از آخرین بازماندگان نسل طلایی بنیان‌گذاران سیلیکون‌ولی است. در سال ۱۹۷۷، او به همراه دو شریکش شرکتی تأسیس کرد که بعدها با نام اوراکل شناخته شد.

برخلاف استیو جابز و بیل گیتس که مستقیماً با مصرف‌کننده‌های عادی طرف بودند، الیسون جایی کار خود را آغاز کرد که کمتر دیده می‌شد اما حیاتی‌تر بود: مدیریت داده‌ها. اوراکل با ساخت پایگاه‌های داده‌ی قدرتمند، ستون اصلی پنهان بانک‌ها، شرکت‌های بزرگ و حتی دولت‌ها شد؛ زیرساختی بی‌صدا که جهان مدرن روی آن بنا گرفته است.