دختر ایرانی برای اولین بار روی سکوی نخست جهانی کاراته ایستاد

سارا بهمنیار، پرچمدار کاروان ایران در بازی‌های جهانی چنگدو، توانست در این رقابت‌ها نامش را با کسب نخستین مدال طلای کاراته زنان ایران در تاریخ ورزش این کشور ثبت کند.

به گزارش « تجارت آسیا» پیش از او، حمیده عباسعلی به نقره جهان رسیده بود و زهره برزگر در رده زیر ۲۱ سال طلا گرفته بود، اما او کاری کرد که در رده بزرگسالان، برای اولین‌بار ایران روی سکوی نخست جهانی کاراته زنان بایستد.

سارا بهمنیار که در یک خانواده ورزشی به دنیا آمده بود، از سه‌سالگی پا بر تاتامی گذاشت و از چهار سالگی تمرینات حرفه‌ای را زیر نظر خاله و مادرش آغاز کرد. نقطه عطف اما در هشت سالگی رقم خورد؛ وقتی مربیانش متوجه شدند که می‌تواند کاراته را جدی دنبال کند.

نخستین مدالش را در پانزده‌ سالگی گرفت و در بیست‌ودو سالگی راهی المپیک توکیو شد. شاید راز موفقیتش همان باشد که خودش می‌گوید: «من از کمترین سن ممکن شروع کردم. وقتی بچه بودم باشگاه کاراته‌ای در آستانه‌اشرفیه وجود نداشت.»

«تمرین‌هایم را روی فرش خانه خاله‌ام انجام می‌دادم، چون تاتامی نداشتیم. بیشتر وقت‌ها هم روی شن‌های ساحل کاراته کار می‌کردم. شاید همین سختی‌ها باعث شد ورزش بخشی از زندگی‌ام شود و هرگز رهایش نکنم. فکر می‌کنم متولد شدن در یک خانواده ورزشی و عادت به محیط ورزش مرا به سمت موقعیت‌های تازه سوق داد.»

آغاز مسیر قهرمانی

جرقه بزرگ زندگی ورزشی‌اش در سال ۱۳۹۲ زده شد؛ وقتی در چهارده ‌سالگی قهرمان نوجوانان آسیا شد. پس از قهرمانی در مسابقات گزینشی تیم ملی به اردو دعوت شد، اما هنوز جایگاه ثابت در تیم ملی نداشت.

او این فرصت را یک سال بعد در پانزده سالگی به دست آورد و در نوجوانان جهان، مدال برنز گرفت. از آنجا به تیم‌های ملی جوانان و امید رسید و در نوزده‌ سالگی وارد تیم ملی بزرگسالان شد.

سارا بهمنیار می‌گوید: «از همان نوجوانی هدفم این بود که فیکس تیم ملی بزرگسالان شوم. مدال‌های امیدهای جهان به من نشان داد که مسیر درستی را انتخاب کرده‌ام. در کاراته زنان سابقه نداشته که یک کاراته‌کا از رده‌های پایه به تیم‌ملی بزرگسالان برسد و خیلی‌ها فکر می‌کردند چنین چیزی غیرممکن است. شاید این اتفاق برای خیلی از ورزشکاران تیم‌های ملی جوانان و امید الهام‌بخش باشد.»

المپیک؛ دو ثانیه‌ای که فراموش نمی‌شود

کاراته‌کای وزن ۵۰ کیلوگرم تیم ملی ایران راهش تا المپیک توکیو با مدال‌های لیگ جهانی و امتیازات بین‌المللی هموار شد. وقتی کرونا مسابقات انتخابی المپیک را به تعویق انداخت، او در شهر خودش ماند و تمریناتش را در ساحل دریای کیاشهر ادامه داد: «تاتامی و امکانات نداشتم، اما آرامشی که از دریا می‌گرفتم، به من امید می‌داد. از همان ساحل خودم را در توکیو می‌دیدم.»

در توکیو، برابر نفر اول رده‌بندی جهان از ترکیه پیروز شد، اما در دو مبارزه بعد شکست خورد و از مدال بازماند. هنوز هم آن شکست را به یاد دارد: «برابر حریف ترکیه‌ای تا دو ثانیه پایانی جلو بودم، ولی نتیجه را واگذار کردم. آن دو ثانیه برایم حکم جهنم را داشت.»

«روزها و ماه‌ها افسرده بودم و حس می‌کردم دنیا روی سرم خراب شده است. ورزش حرفه‌ای فراز و نشیب‌های بسیاری دارد و گاهی ورزشکار را خسته و دلزده می‌کند. در این مسیر، حمایت اطرافیان بسیار حیاتی است. من اما با تلاش خودم و حمایت خانواده و مربیانم تاب آوردم و ادامه دادم.»

غیبت در مسابقات و افت در رده‌بندی جهانی

او که پیش تر تا رتبه دوم رده‌بندی فدراسیون جهانی کاراته نیز ارتقا یافته بود، بعد از المپیک فرصت چندانی پیدا نکرد تا با حضور در لیگ های جهانی کاراته وان رتبه خود را حفظ کند: «هزینه سفر به گرجستان با خودم بود و به صورت آزاد در این مسابقات شرکت کردم اما اگر میزبان، کشوری دور از ایران بود مشخص نبود که بتوانم در آن شرکت کنم. این یک نگرانی بزرگ برای آینده است.»

او با همه این مشکلات و سختی‌ها توانست با درخشش و کسب مدال طلای طی دو هفته در دو لیگ معتبر جهانی در تفلیس و پاریس، مجدد جایگاه خود را در رده‌بندی جهانی احیا کند.

عباسعلی: مسابقات جهانی بالاترین سطح رقابت برای کاراته‌ است

حمیده عباسعلی یکی از برجسته‌ترین ورزشکاران ایران، مسابقات جهانی را مهم‌ترین رویداد برای ورزشکاران کاراته می‌داند. او به بی‌بی‌سی فارسی گفت: «از آنجا که کاراته دیگر در برنامه المپیک نیست، مسابقات جهانی بالاترین سطح رقابت برای این رشته محسوب می‌شود. این رقابت‌ها ویژه رشته‌هایی است که المپیکی نیستند و به همین دلیل، بعد از حضور کاراته در المپیک، بسیاری از ورزشکاران با افت انگیزه روبه‌رو می‌شوند.»

«وقتی طعم حضور در المپیک را بچشی و برای آن سطح تمرین کرده باشی، دیگر به‌سختی می‌توانی با نبودنش کنار بیایی. سارا بهمنیار هم چنین تجربه‌ای داشت؛ بعد از المپیک مدتی نتوانست در رقابت‌ها شرکت کند و همین باعث افت جایگاهش در رنکینگ جهانی شد. اما خوشبختانه با تلاش و پشتکار خودش دوباره به روزهای اوج برگشت.»

فتح قله جهانی

در باز‌های جهانی چنگدو، او با شکست دادن حریفانی از کرواسی، کانادا و ایتالیا به نیمه‌نهایی رسید و سپس با پیروزی ۴-۳ مقابل نماینده الجزایر فینالیست شد. حریف نهایی‌اش، مولدین ژانگیربای از قزاقستان نفر اول رده‌بندی جهان بود، اما ورزشکار ایرانی با اقتدار پیروز شد.

خانم بهمنیار لحظه قهرمانی را این‌گونه توصیف می‌کند: «عمیقا حس غرور داشتم که توانستم به مدال طلا برسم. ترکیبی از غرور، اشک و لبخند را تجربه کردم. احساس می‌کردم تمام سختی‌ها و فداکاری‌ها ارزشش را داشت. بازی‌های جهانی همیشه سطح بالایی دارد و کسب این مدال، هم افتخار است و هم مسئولیتی بزرگ. با تمام وجود تلاش می‌کنم تا همیشه بهترین عملکردم را ارائه دهم.»

او درباره وضعیت آمادگی‌اش در این مسابقات نیز گفت:« بعد از مسابقات آسیایی یک وقفه کوتاه داشتم، اما از آن زمان تاکنون تمریناتم را با برنامه‌ریزی دقیق ادامه داده‌ام. تمرکز اصلی ما روی قدرت انفجاری، سرعت و استقامت بوده و خدا را شکر در بهترین فرم بدنی قرار داشتم و با انگیزه بالا راهی این رقابت‌ها شدم و در نهایت هم بهترین نتیجه را گرفتم.»

اولین مدال طلا، نوید روزهای خوب

حمیده عباسعلی که خودش مدال نقره بازی‌های جهانی کاراته را در کارنامه دارد، درباره قهرمانی بهمنیار هم گفت: «بازی‌های جهانی رقابتی بسیار دشوار است. برای حضور در آن، ورزشکاران باید از طریق قهرمانی قاره‌ای، مسابقات جهانی یا رنکینگ جهانی سهمیه بگیرند.»

«با تجربه‌ای که سارا از المپیک به دست آورده بود، انتظار می‌رفت در این سطح هم بدرخشد. او در مسابقات جهانی عملکردی درخشان داشت و اولین مدال طلایش نوید روزهای خوب برای خودش و برای کاراته زنان ایران است.»