داستان جالب قدیمی‌ترین رستوران ایرانی دبی

داستان مردی که دهه ۴۰ میلادی به دبی مهاجرت کرد و میراثی فراتر از کباب به جای گذاشت.

به گزارش « تجارت آسیا»  محمدعلی انصاری، مردی که شاهد رشد دبی از روزهای ابتدایی‌اش بود، در سال ۱۹۷۸ رستوران «الاستادی» را بنیان گذاشت؛ یکی از قدیمی‌ترین و دوست‌داشتنی‌ترین رستوران‌های ایرانی در دبی.

پیش از آن، او مشاغل گوناگونی را تجربه کرد — از کار در فروشگاه مواد غذایی گرفته تا تجارت با دولت ایران — تا سرانجام تصمیم گرفت راه خود را در آشپزی باز کند.

انصاری در سال ۱۹۴۱، در سن ۹ سالگی، از ایران به دبی آمد؛ زمانی که جمعیت اطراف خور دبی حدود پنج‌هزار نفر بود و کرایه‌ی قایق‌های چوبی عَبره تنها ۲۵ فلس به حساب می‌آمد.

آغاز یک میراث خانوادگی
فرزندانش، عباس، مجید و طالب، امروز مسیر او را ادامه می‌دهند. عباس — که اکنون در کانادا زندگی می‌کند — با احساس از آن روزها یاد می‌کند: «مادرم غذا را در خانه می‌پخت، چون پدرم اهل آشپزی نبود. کار را با کباب ماست‌دار شروع کردیم، بعد کباب‌های زغالی و ماهی سرخ‌کرده. هرچه مادرم درست می‌کرد، پدرم می‌فروخت.»

آن زمان تنها سه نفر در رستوران کار می‌کردند، اما حالا تعدادشان به بیش از سی نفر رسیده است.

رستورانی پر از خاطره
عباس می‌گوید: «من بچه‌ی شیطونی بودم. مادرم منو به رستوران می‌فرستاد تا کنار یخچال‌های بزرگ بنشینم. می‌گفت: می‌تونی صدای مردم رو بشنوی ولی نبینیشون.»
مجید هم می‌گوید در همان محله به مدرسه‌ی ایرانی می‌رفت و با دوچرخه در اطراف مغازه می‌چرخید.

در همین فضای کوچک بود که پدرشان آن‌ها را تربیت کرد. عباس می‌گوید: «از شستن ظرف‌ها و بریدن گوشت شروع کردم. از همون‌جا یاد گرفتم که کار واقعی یعنی کار از پایه.»

خاطرات روی دیوارها
دیوارهای «الاستادی» پر از عکس است؛ از چهره‌ی خندان علی انصاری در کنار پسرانش گرفته تا تصاویری با هنرمندان، چهره‌های معروف و یادداشت‌های مشتریان وفادار.

انصاری هیچ‌وقت نخواست شعبه‌ای باز کند. همان‌طور که عباس توضیح می‌دهد، جمله‌ای با حروف درشت روی در رستوران نوشته شده که تأکید می‌کند «شعبه‌ای نداریم». او می‌گوید: «پدرم معتقد بود وقتی خدا بهت خانه، همسر و فرزند داده، چرا باید بیشتر بخوای؟»

میراثی زنده در طعم و خاطره
علی انصاری در سال ۲۰۱۵ در ایران و در ۸۳ سالگی درگذشت. عباس آن روز را چنین به یاد می‌آورد: «وقتی خبر رو شنیدم، پشت یخچال‌های رستوران بودم. خیلی سخت بود. از مشتری‌ها خواستیم غذایشان را تمام کنند و بعد رفتیم.»

بااین‌حال، میراث او چنان عمیق است که نسل‌های مختلف مشتری‌ها هنوز او را به یاد دارند؛ از شوخ‌طبعی‌اش گرفته تا مهربانی‌های ساده‌اش. عباس تعریف می‌کند: «روزی مشتری قدیمی روبان سیاه روی عکس پدرم را دید و پرسید پدرت کجاست؟ وقتی فهمید، گفت یادم هست روزی که پول نداشتم، او با لبخند گفت: مشکلی نیست، بعداً بیار.»

امروز «الاستادی» فقط یک رستوران نیست؛ بخشی از تاریخ دبی است — جایی که طعم غذا با عشق، خانواده و خاطره در هم آمیخته است.